UYARI!!


Burada yer alan hikaye tamamen uydurulmuş olup, karşılıklı yazılmaktadır.

Yazarlar birbirlerinin yazdıklarından etkilenirler.

Yazarların kendileri de bu hikayenin nasıl sonlanacağını bilmemektedir.


Okumaya alttan başlayın ya da sayfaları takip edin.

6 Ekim 2010 Çarşamba

"Edmund! Seni lanet şey, düş yakamdan artık!" diye bağııyordu Suzan.Nancy arkasından çekiştiriyordu.

-Sakin ol ne yapıyorsun? dedi Nancy.

Suzan, bir an dönüp Nancy ile göz göze geldi.Nancy'in bakışlarındaki korku ve şaşkınlık, onu da korkutmuştu.Çocuğa döndüğünde onun Edmund olmadığını  ve bankta oturan yaklaşık 100-120 kg. ağırlığındaki annesinin kendine doğru koşmakta olduğunu farketti.Nancy sıkıca çekti kendine Suzan'ı.Kızgın annenin yumruğu omzuna geldi.Çok acıtmıştı.Nancy, "Durma koş!" diye bağırdı.Parkın dışına doğru koşmaya başladılar.Suzan gözyaşlarına engel olamıyordu.Bir yandan hıçkırıyor bir yandan koşuyordu.Yaptığı şeyin pişmanlığı ve hayal gördüğünü düşünmek allak bullak etmişti onu.

Nancy'le sahil kenarında bir kayanın üzerine oturdular.Suzan masumca baktı Nancy'e..."Neden?" dedi..."Neden bu garip şeyleri yaşıyorum?" Nancy sarıldı arkadaşına.Omzu bayağı kızarmıştı."Ben yanındayım merak etme" dedi."Hepsi geçecek, mücadeleni kazanacaksın ve yeni bir hayata başlayacaksın"

Haydaaaa...Ne mücadelesi şimdi bu?Önce ben kimim oradan başlasaydık diye geçirdi içinden Suzan.

-Nancy?Biz ne toplantısındaydık az önce?

Nancy durakladı.Üzgündü.Suzan'ın gerçekten yaşadıklarını hatırlamıyor olmasına hayret ediyordu.Ama bir yandan da hak veriyordu, yaşadıkları kolay değildi.

-Standford Rehabilitasyon Merkezi'ndeydik Suzan.Bir araştırma grubunun içerisindesin ve bu hafıza kayıplarının yaşanması normal.En azından bize böyle söylediler.Tedavinin bir parçasıymış bu.

Suzan duraksadı.Yutkundu  ve "Nancy bana ne oldu?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder